Rozdział 5

Zaczynamy zabawę. Enjoy! 

***

- Blaise. Co tu sprowadza twoją śmierdzącą mugolem, żałosną powierzchowność? – Zapytała Caliope kryjąc zdenerwowanie pod płaszczykiem gniewu i pogardy dla młodego czarodzieja.

- Oczywiście chcę zobaczyć się ze swoją piękną przyszłą małżonką…  - ten odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach i postąpił kilka kroków w jej stronę. Oczy mu ciemniały z każdą chwilą. Caliope spojrzała rozpaczliwie w stronę różdżki, którą zmuszona była odłożyć na stolik z książkami, by nie przeszkadzała w przymiarce. Tak bardzo pragnęła sprawić ból temu zarozumiałemu, parszywemu przydupasowi swojego, pożal się Boże, brata, a kiedy nadarzyła się okazja i zostali sam na sam, nie było jej dane się tym delektować. Za to Blaise miał różdżkę. Zwróciła na to uwagę, ponieważ uśmiech na twarzy chłopaka był coraz wyraźniejszy, a mrok głodu i pożądania w jego oczach gęstniał w niewiarygodnym tempie. Wyszarpnął swoją różdżkę z rękawa szaty, gdzie zwykle nosił ów kawałek drewna. Wymierzywszy w jej pierś, ponętnie falującą już od skrajnych emocji, zaśmiał się szyderczo.

- Draco nieźle nas za ciebie liczył… a teraz będziesz moja. Tylko. Moja… - powiedział, postępując jeszcze o krok.

- Prędzej zrównam Malfoy Manor z ziemią, niż pozwolę ci jeszcze raz się dotknąć! – Wykrzyknęła, ale jej głos się załamał. Oboje wiedzieli równie doskonale, że wszystkie atuty były w tym starciu w rękach Blaise’a. Mało tego - Caliope miała pełną świadomość tego, że jest na jego łasce.

W oku chłopaka coś błysnęło i Caliope wiedziała, że straciła jakiekolwiek szanse, jeszcze zanim jej uszy odebrały cicho wypowiedziane słowo: Imperio,  a ciało przestało słuchać jej woli. Mogła jedynie patrzeć jak jej nogi niosą ją ku drzwiom komnaty, a dłonie po drodze zdejmują klucz z haczyka, po czym przekręcają go w wiekowym zamku, odcinając pomieszczenie od reszty domu. Zamki Malfoy Manor, prócz zapewniania prywatności rozmów dawnych, wielkich przedstawicieli rodu, spełniały jeszcze funkcje obronne - były zabezpieczone przed otwieraniem przy użyciu zaklęć.

Jej własne ciało zdradzało ją dalej. Nogi zaniosły ją przed czarnoskórego młodzieńca i ugięły się do klęku. Dłonie zaczęły pewnymi – zbyt pewnymi jak na nią - ruchami rozpinać haftki gorsetu, powolutku wyłuskując młodą dziewczynę z odzienia. Usta także przestały jej słuchać, nie mogła nawet wyzywać swojego oprawcy, czy choćby zacząć krzyczeć. Kilka chwil później klęczała przed swoim niewymarzonym narzeczonym z przymusu, za jedyne elementy garderoby mając czarne, koronkowe pończochy z dużymi oczkami, trzymające się na jej ciele pasem i ulubione, wysokie buty na obcasie w stylu, jaki uwielbiała jej matka. Jedyną częścią ciała, nad jaką zachowała pełnię władzy, były oczy. Caliope pokazywała swojemu oprawcy każdy centymetr  mlecznego ciała, a z jej oczu potokiem płynęły łzy. Wstydziła się tego, co właśnie się działo i co miało się wydarzyć. Była zdruzgotana tym, że nawet teraz, gdy Zabini nie miał w pobliżu Dracona i reszty bandy, nadal musiała mu usługiwać w ten sposób. Nie umiała się obronić. Na dodatek jej ciało, porażone zaklęciem, samo chętnie miało spełniać wszystkie jego zachcianki.

Zabini machnął różdżką, a jej dłoń powtórzyła dokładnie ten sam ruch. Miał już pewność, że dziewczyna, choć nadal walczy nie może nic zrobić bez jego woli. Poczuł się bezkarny. Poczuł się jej panem i władcą. Właścicielem. Podobało mu się to.

Zrzucił z siebie szatę jednym ruchem i podszedł do Caliope. W jej oczach płonęła rozpacz. Jej myśli przepełniał wstręt przed tym, do czego ją zmusi i obrzydzenie do niego i siebie.

Stanąwszy przed czarownicą, a w tej chwili – jego bezwolną marionetką, nadstawił sztywne już od dawna przyrodzenie. Caliope nie wiedziała, czy lepiej odwrócić wzrok, by na to nie patrzeć, czy też właśnie patrzeć, by znaleźć możliwość ucieczki spod wpływu Zabiniego.

Jej wargi objęły nabrzmiały, czarny członek. Język, który już nie należał do niej, pieścił go, jednak nie w sposób, w jaki robiłaby to komuś, kogo by kochała. To tylko działanie zaklęcia – beznamiętne i mechaniczne. Wewnątrz miała ochotę zwymiotować. Kiedy mu się znudziło (dostrzegł, że Imperius wyłącza jakąkolwiek inicjatywę ofiary), wymierzył w nią różdżkę i krzyknął: Retinaculum!

Liny oplotły jej nadgarstki, wiążąc je z kolanami, zaś kostki dziewczęcia połączyła lina oplatająca zgrabną pętlą jej łabędzią szyję.

Poczuła, że znów ma władzę w członkach. Szarpnęła się lekko, ale musiała zaprzestać tego procederu - pętla na jej szyi zaciskała się z każdym ruchem grożąc dziewczynie powieszeniem w przypadku stawiania oporu. Klęczała więc unieruchomiona, mierząc Zabiniego morderczym wzrokiem.

- Teraz spróbuj, skurwysynu. Już ja cię wypieszczę…

Ten jednak wiedział gdzie nie należy pchać tkanek miękkich, by ich nie utracić. Przeszedł więc za dziewczynę i kopnął ją lokując stopę na jedwabiście gładkiej skórze pleców Caliope - dokładnie między łopatkami. Upadła na twarz usiłując ze wszystkich sił walczyć  z pętlą, której o mały włos nie zacisnęła w trakcie upadku.

Poczuła znienawidzony dotyk jego palców tam, gdzie była najczulsza. Otworzył sobie w nią wejście, a sekundę później czuła już jak wdziera się w jej kobiecość nie licząc się z tym, że jest zupełnie sucha i niegotowa - nie mówiąc o tym, że był ostatnim człowiekiem na Ziemi, któremu by na coś takiego pozwoliła bez przymusu. Rozdzierający ból przeszył ją niczym rozgrzany do czerwoności nóż wbijający się w brzuch. Ocierał ją - była w owej chwili pewna, że do krwi. Płakała, a z jej ust dobywał się zmieszany ze szlochem krzyk nienawiści.

-Wrzeszcz dalej, suko, a popamiętasz. Biorę co moje, stul pysk! – wysapał do jej ucha Blaise. Jego gorący oddech budził w niej odrazę. Splunęła mu w twarz. Otarł ślinę jej własnymi włosami. Poczuła, że jej drugą dziurkę penetruje cienki kawałeczek drewna. Wiedziała, że to różdżka Blaise’a. Modliła się, by pozbawił ją świadomości wiedząc, że nie ma ucieczki. Będzie tkwiła w tym położeniu, póki z nią nie skończy. Nagle jej ciałem wstrząsnęła potężna fala bólu, a do ucha wpadło wymruczane podnieconym głosem: Crrrucio!

Nie panowała nad sobą. Pod wpływem tortury jej mięśnie naprężały się i rozluźniały w losowej kolejności, dostarczając czarodziejowi przyjemności. Z gardła Caliope dobywał się na przemian nieartykułowany bulgot i głoska „a” o rejestrze tak wysokim, że mogłaby skruszyć szkło.

Za plecami czarnoskórego czarodzieja rozległ się potężny huk. Witrażowe okno zajmujące pół ściany wyleciało z ram rozpryskując się kaskadą wielobarwnych szkiełek, a na posadzce wylądował mocno poturbowany chłopak. Za nim do komnaty wkroczył rosły mężczyzna.

- Miałeś rację, Zabini. Zaklęcie kameleona jest jak znalazł na wartę. Nawet lepsze od tej szmaty pod którą kiedyś chował się Potter. Patrz, co złapałem. Chyba chciał pomóc twojej narzeczonej…

- Dobrze się spisałeś, Goyle. W zamian możesz raz się z nią zabawić. Ale najpierw… Petrificus Totalus! – wrzasnął, mierząc różdżką w osobnika, którego Caliope natychmiast rozpoznała. Młody człowiek padł jak długi. Blaise podszedł do niego, podniósł, posadził na pobliskim krześle i odwrócił w stronę Caliope.

- Teraz sobie popatrzysz… Goyle, ale nie dojdź mi w niej. Nie chcę wychowywać przygłupów.

Goyle podszedł do Caliope od tyłu i przymierzył się, ta jednak powiedziała:

- Stój. W sekretarzyku powinny być gumki. Załóż.

Blaise skinął mu głową, więc Goyle posłusznie podreptał swoim kaczym chodem do sekretarzyka. Istotnie, znalazł tam trzy prezerwatywy marki Charmex. Rozpakował jedną i nałożył powróciwszy do ofiary. Gdy jednak dotknął jej ciała swoją męskością zawył jak zarzynany dziki zwierz.

- Nie! To zgniata mi kutasa! Blaise! Ta suka chce mnie zabić!

- Coś ty mu zrobiła, najdroższa? – z okrutnym uśmieszkiem zapytał Blaise związanej dziewczyny.

- Skóra wsiąkiewki. Ma pamięć ciała. Kurczy się przy zetknięciu z obcym. Pierwszy dotknął jej Goyle... – odpowiedziała Caliope.

---
[Elder]

+ Znów nie wiem, czy się wyrobię w terminie. Na uczelni zaczynam mieć niezły zapieprz, ale zrobię co w mojej mocy! ~ Kaleid