Rozdział 8

Właściwie opublikowany dziś post trudno określić mianem rozdziału. Poprawniej byłoby go nazwać częścią przejściową pomiędzy zdarzeniami, które już zostały opisane, a tym co ma niebawem nastąpić. Wybaczcie też długość i formę tekstu - na swoje usprawiedliwienie mam nawał nauki na egzaminy w trwającej właśnie sesji (dzisiaj zgarnęłam 4.0 do indeksu! ^^). Mam nadzieję, że lektura i tak sprawi Wam przyjemność. :)

***

- Powiadasz, że masz pomysł – powiedziała Caliope. – Jakiż to?

Paul spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy, odwrócił się, poszperał w kieszeniach wyciągając z nich różdżkę i jakiś niewielki przedmiot. Wyszeptał kilka zaklęć, odwrócił się i uklęknął na jedno kolano.

- Wyjdziesz za mnie? – zapytał patrząc jej prosto w oczy.

Dziewczyna spojrzała na niego jak na wariata i roześmiała się w głos.

- Mówię poważnie – dodał spokojnym tonem czekając, aż dziewczyna się uspokoi. Kiedy to nastąpiło zapytała:

- Czy ty w ogóle wiesz w co się pakujesz?

- Owszem.

- I masz jakiś plan?

- Mam.

- I to jest jego niezbędna część?

- Jest.

- Więc… Dobra, niech będzie. – Łaskawie wyciągnęła dłoń i pozwoliła założyć sobie na palec pierścionek z zielonym oczkiem. Paul pocałował ją w rękę i wstał.

- Skoro już się zaręczyliśmy… powiedzmy, że oficjalnie, to co dalej?

- Dalej… uporządkowanie pewnych spraw.

- Co masz na myśli… - Caliope zastanowiła się chwilę wydając z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, do złudzenia przypominający „yyy” - kochanie?

- Chyba wolę „kochanie”, ale „yyy” też może być – zaśmiał się Paul. – Przede wszystkim muszę się czegoś dowiedzieć o Malfoyach. Później… później zobaczysz. 

- Paul, jeżeli mamy odegrać jakąś szopkę albo jeśli planujesz apokalipsę, to wolę o tym wiedzieć.

- Nie jesteś córką Lucjusza.

- Nie jestem… czekaj, co ty pierdolisz?

- Nie jesteś córką tego szczura.

- Po czym wnosisz?

- Jesteś wężousta – syknął, jakby to miało wyczerpać temat.

- Ten dar niekoniecznie musi być dziedziczony bezpośrednio po ojcu… - zaczęła, ale znów coś przykuło jej uwagę. – Ty też?

- Ja też.

- Ojciec?

- Nie.

- Więc sam widzisz.

- To nie wszystko. Jesteś nekromantą.

- No i co?

- No i to, że nekromanta musi być potężny. Moc dziedziczy się bezpośrednio po rodzicach.

- Jestem tez córką Bellatrix – przypomniała mu.

- To by nie wystarczyło do zneutralizowania wybrakowanych genów tej blondi – stwierdził dobitnie.

- No dobra. Uznajmy, że twoja hipoteza jest prawdziwa. Więc kto według ciebie miałby być moim ojcem? – Caliope zmrużyła oczy i przyjrzała się chłopakowi uważnie. Na jego twarzy rozbawienie walczyło o miejsce z powagą.

- Czarny Pan – powiedział. Caliope ponownie zaczęła zanosić się śmiechem.

- Chyba cię pojebało.

- Sprawdź. Możemy się założyć – stwierdził Paul. 

- Teraz mówisz bardziej do rzeczy – uznała dziewczyna wciąż chichocząc. – Jak nie będziesz miał racji to… zabawisz się z ożywieńcem.

- Zgoda – odpowiedział po chwili wahania. – A jeżeli będę miał rację, to podarujesz mi Granger.

- Tą szlamę?

- No tak. Jak będę miał rację, to się z nią zabawimy. Zawsze to jedna szlama mniej.

- Zgoda! – Caliope przyjęła zakład.

- Oczywiście wiesz jak przeprowadzić rytuał Relatio Sanguinem?

- Tak, wiem. Tylko z jednym składnikiem eliksiru mogę mieć mały problem.

- Z jakim?

- Z krwią Lucjusza.

- Mocne ściany macie w tym dworze?

- Kamień.

- To wyślij go na jedną… Niby, że to przypadek. A nuż mu się we łbie poustawia – podsunął jej Paul i ułożył się wygodnie na łóżku.  

---
[Kaleid]