Rozdział 4

Dobry! Jednak się wyrobiłam. Dokończyłam ten rozdział chwilę przed publikacją. Mam nadzieję, że nadal będziemy się trzymać terminów. 

Smacznego!

:)

***

- Kurwa! – Caliope pobladła i spojrzała na Paula, jakby dopiero do niej dotarło co się stało. – Kurwa. – Powtórzyła i zepchnęła z siebie mężczyznę. -  Życie ci miłe? To siedź, kurwa, cicho! – Dodała, kiedy zobaczyła, że jej towarzysz chce zaprotestować. Wstała, wygładziła sukienkę i szybko przeanalizowała sytuację. Siedziała… nie. Tarzała się w krzakach z niemal nagim, obcym facetem, który się do niej dobierał. Ponadto ów facet nadal pozostawał jej bliżej nieznany, za to – jeżeli się nie pospieszy - niczego nieświadomy Lucjusz zaraz się o owego faceta potknie i nie skończy się to zbyt wesoło. Zaiste - należało coś uczynić. 

- Wybacz – zanim zdążył zareagować rzuciła na niego Petrificus Totalus. – Raz się uwolniłeś. Teraz też sobie poradzisz. Miłej nocy. - Uśmiechnęła się na widok bazyliszkowego spojrzenia rzuconego w jej stronę i wyszła na ścieżkę.

- W samą porę. – Mruknęła do siebie, kiedy zobaczyła swojego ojca parę metrów dalej.

- Tu jesteś, Caliope. Gdzieś ty się znowu włóczyła, nieznośna dziewczyno? – Lucjusz wyglądał na zirytowanego. – Można Cię wołać, a ty udajesz głuchą, zupełnie jak twoja matka. – odwrócił się i zaczął iść w stronę domu.

- Co takiego się stało, że natychmiast musiałeś mnie widzieć, tatusiu? Narcyza potrzebuje kogoś inteligentnego w domu, a może znów nie poradziłeś sobie z jakimś mugolem? – Głos dziewczyny zdawał się niemal kleić od przesłodzonego tonu.

- Draco przysłał Scorpiusa. – Lucjusz nie zwrócił większej uwagi na to co powiedziała jego córka.

- Scorpiusa? O tej porze? – Caliope się zdziwiła. Był środek nocy. Dziecko powinno dawno spać.

- Twój brat i Astoria mają lepsze rzeczy do roboty, niż rozczulanie się nad synem. Prawdę mówiąc ja i twoja ciotka też. Zajmiesz się nim. – syknął Lucjusz i zaprowadził dziewczynę do swojego gabinetu, gdzie na środku stał drobny, blady chłopiec. Na oko miał nie więcej niż 7 lat. Blond włosy opadały miękko na jego policzki, a błękitne oczy szkliły się od łez. Drżał na całym ciele.

- Scorpius! – dziewczyna podeszła do dziecka i przytuliła je. Poczuła, że maluch skulił się pod jej dotykiem. – Kochanie, wszystko w porządku? – Chłopiec nie odpowiedział, tylko przylgnął do niej i wtulił głowę w jej brzuch. Caliope pogłaskała go po głowie i delikatnie oderwała od siebie. – Chodź. Pójdziemy cię wykąpać, zjesz coś i położymy się spać, dobrze? – Scorpius pokiwał głową i chwycił dziewczynę za rękę. Udali się do jej komnat.

***

- Masz bąbelki. – Caliope uśmiechnęła się ciepło do bratanka. – Wyskakuj z ciuchów i właź do wody. Pomogła mu zdjąć koszulkę i aż zadrżała z wściekłości. Ciało chłopca pokrywało mnóstwo świeżych siniaków i niewielkich strupów. Opanowała jednak emocje i spokojnym głosem zapytała

- Kochanie, gdzie nabiłeś sobie te siniaki?

Scorpius wszedł do wody i zwiesił głowę. Nie chciał nic powiedzieć, więc dziewczyna spróbowała jeszcze raz.

- Kto ci to zrobił? Tata? Mama? Babcia Cyzia? – Coraz trudniej było jej zapanować nad ogarniającą ją zimną furią. Cieszyła się, że jej głos brzmiał jeszcze łagodnie.

- Ma… mama. Chciałem pobawić się z chłopcem, który przyszedł na huśtawki obok naszego domu. Powiedziała, że z mugolami się nie mogę bawić, że to jest wstyd, że mi to wybije z głowy i dostałem karę. 

- Co na to tata?

- Tata był w pracy. Jak wrócił, to na mnie nakrzyczał i zabrał tutaj.

- Nie zrobiłeś nic złego, kochanie… - pogłaskała malucha po głowie i pomogła mu się umyć. Kiedy zniknęła większość bąbelków wyciągnęła go z wanny, wysuszyła i wyjęła różdżkę.

- Wyleczymy ci te siniaki, dobrze? – wymruczała kilka zaklęć i przesuwała końcówkę różdżki po ciele dziecka. Powoli skóra Scorpiusa odzyskiwała zdrowy odcień, a on przestał się krzywić z bólu przy każdym dotyku. Gdy skończyła, pomogła mu się ubrać w jej przydużą koszulkę, wzięła go na ręce i zaniosła do swojej sypialni. Na stoliku czekały już grzanki z masłem orzechowym i mleko. Scorpius zjadł i położył się. Wykończony zasnął bardzo szybko. 

Caliope usiadła na fotelu przy kominku. Nie mogła uwierzyć w to, że jej brat i jego żona tak traktują własnego syna.

- Zabije skurwiela i tą jego sukę – syknęła cicho zaciskając dłonie w pięści i wpatrując się w ogień. Ten widok po chwili coś jej przypomniał. Uśmiechnęła się do siebie i przegoniła ze swojej głowy obraz płonących więzów. 

***

            Te kilka godzin pozostałych do rana minęło błyskawicznie. Caliope nie zmrużyła oka - wściekłość sprawiła, że krew gotowała się w jej żyłach. Nie czuła zmęczenia, ostatnimi czasy często zdarzało się jej nie przesypiać nocy. Ostrożnie obudziła Scorpiusa. Ubrała go i zaprowadziła pod gabinet Lucjusza.

- Poczekaj tu chwilkę – powiedziała i weszła bez pukania.

- Twój syn katuje swoje dziecko. – Odezwała się w progu. Lucjusz podniósł głowę znad urzędowo wyglądających pergaminów.

- Podobno chciał się bawić z mugolem. – Stwierdził.

- Tak, ale to nie jest powód, żeby go tak pobić! – Caliope podniosła głos.

- Czyżbyś zaczęła popierać te całe szlamowate projekty integracji?

- Oczywiście, że nie. Z tym, że Scorpius to jeszcze dziecko. Nie rozumie dlaczego nie powinien zadawać się z mugolami. Nie wie kim był Lord Voldemort, nie zna jeszcze tego świata.

- Z katowaniem mugoli nigdy nie miałaś problemu. Dlaczego więc bronisz Scorpiusa, który zasłużył na swoją karę?

- Posłuchaj siebie – krzyknęła Caliope. – Mówisz o dziecku! O małym czarodzieju! O swoim wnuku! Zamiast go bronić, pozwalasz jego matce się na nim wyżywać!

- To nie moje dziecko. Twoje też nie. Nic ci do metod wychowawczych jego rodziców – Lucjusz spojrzał na zegarek. – Przyprowadziłaś go? Draco niebawem po niego przyjdzie, a ty  masz za chwilę być w komnatach Narcyzy na przymiarce. Krawiec już czeka. Radzę ci tym razem się tam pojawić, inaczej wyciągnę odpowiednie konsekwencje. 

Caliope wściekła wyszła z gabinetu ojca. Podeszła do Scorpiusa.

- Kochanie, niedługo przyjedzie twój tata. Na razie musisz z nim pójść. Nie martw się, niebawem się zobaczymy. 

- Boję się – powiedział cicho przytulając się do dziewczyny.

- Nie bój się. Niedługo już nikt nie będzie mógł cię skrzywdzić. Obiecuję. Kocham cię, skarbie. – głos zaczął jej się załamywać, więc tylko przytuliła mocno chłopca po raz ostatni i wpuściła go do gabinetu Lucjusza.

***

- Dzień dobry. Łaskawie nas zaszczyciłaś swoją obecnością. – Powiedziała Narcyza widząc Caliope wchodzącą do jej komnaty.

- Owszem. Udzielam audiencji tym, którzy cierpliwie czekają i grzecznie o nie proszą. – Odpowiedziała dziewczyna uśmiechając się drwiąco. Narcyza przełknęła gorzką uwagę i wskazała na krawca - wyraźnie zdezorientowanego „uprzejmością” swoich klientek. 

- To jest syn madame Malkin. Obecnie najlepszy w swoim fachu. Jego dzieło jest prawie skończone, musi być jedynie dopasowane do twojej figury.

- Witam pana. – Caliope nie miała powodu być niegrzeczną dla krawca. Mężczyzna uśmiechnął się do niej.

- Panienko, proszę się przebrać. – Podał jej jakąś ciemnozieloną, delikatną tkaninę. Kiedy zniknęła za parawanem okazało się, że to jedna z najpiękniejszych rzeczy jakie na sobie miała. Kiedy wyszła się zaprezentować nie była w stanie rzucić żadnego jadowitego komentarza na jej temat. Co jak co – Narcyza miała gust… a może to ten krawiec?

- Podoba się panience? – zapytał niepewnie pan Malkin.

- Podoba. Tylko jest za duża. – Odpowiedziała uśmiechając się nieznacznie. Uśmiech ten jednak szybko zgasł, kiedy zobaczyła triumf w oczach Narcyzy i gdy przypomniała sobie na jaką okazję sukienka była przygotowywana.

- Zaraz sobie z tym poradzimy. – Stwierdził krawiec i zaczął dopasowywać materiał.

- Pięknie w tym wygląda, prawda? – Narcyza szczebiotała koło jej ucha, co chwilę poprawiając ułożenie fałd materiału na spódnicy. Caliope znosiła te tortury przez pół godziny, kiedy wreszcie pan Malkin oznajmił głośno, że skończył. Przejrzała się w lustrze. Suknia robiła wrażenie. Gorset idealnie podkreślał jej talie, a kolor pogłębiał porcelanowy odcień jej skóry.

- Dobra robota, panie Malkin. Dziękuję. – Pochwaliła Caliope i szybko poszła się przebrać.

- Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę! – nie spodobał jej się ton głosu Narcyzy. Miała przeczucie, że nie wróżył niczego dobrego. Nie pomyliła się - po chwili usłyszała, że uchylają się drzwi. 

- Pani Malfoy? – Usłyszała znienawidzony głos.

- Blaise. Twoja przyszła żona zaraz do ciebie wyjdzie, tylko się przebierze. Przymierzała suknie na wasze zaręczyny.

- Naprawdę? Zapewne wygląda olśniewająco, jak zawsze. – Stwierdził Zabini z nutą sztuczności w głosie.

- Sam się przekonasz. O! Już jesteś ubrana? To ja zostawiam was samych. – Stwierdziła Narcyza i wyszła z komnaty.

- Witaj, Caliope. – powiedział ciemnoskóry chłopak obdarzając ją pełnym głodu spojrzeniem.

---

[Kaleid]