Rozdział 3

Enjoy! 

***

- Owszem, zadaję. Odpowiadaj!

- Jestem… ślizgonem, Caliope. - Odpowiedział cicho młodzieniec uśmiechając się od ucha do ucha. Dziewczyna cofnęła się o krok wytrącona z równowagi tym, iż przybysz najwyraźniej wiedział więcej, niż powinien.

- Skąd wiesz, jak mam na imię? Cholera! Crucio! – spanikowała i rzuciła klątwę zanim zdążyła przemyśleć sprawę. Z twarzy chłopaka spełzł nagle rekini uśmiech, który zastąpiony został maską skupienia i wściekłości. Podobało jej się, jak dwie przeciwstawne siły łączą się na jego obliczu w jedność. Wiedziała, że ma do czynienia z kimś o wiele lepszym w swoim fachu, niż jej niewydarzony ojciec, który nie potrafiłby nawet wypatroszyć mugola bez nadzoru kogoś potężniejszego.

- Nieźle, choć spodziewałbym się czegoś więcej po prywatnej uczennicy cioci Belli - mruknął niby do siebie. Sama już nie wiedziała, co zdziwiło ją bardziej - to, że nazwał Bellatrix Lestrange ciocią, czy to, że jego wiedza ponownie okazała się być większą od tej, jaką w jej mniemaniu powinien posiadać.

- Skąd ty to wiesz?! Gadaj, szlamowata łajzo! – wyszła z roli, a jej głos zaczął zahaczać o górne rejestry skali znanej ludzkości.

- Całkiem jak twoja matka… cóż, zdaje się, że oklumencja to naprawdę nie twoja dziedzina… Lepiej sobie radzisz z przywracaniem użyteczności zwłokom, czyż nie? – nieco szyderczo, ale nadal spokojnie rzucił nieznajomy.

- Nie grzeb mi w głowie, gnojku! – zawstydziła się na myśl, że może właśnie dowiedział się, jak bardzo podobał się jej smak jego ust… I o tym, że jej wyobraźnia od pewnego czasu pracowała nad stworzeniem najbardziej wiarygodnego wizerunku jego ciała pozbawionego szat. Jej twarz spąsowiała, a na jego twarz powrócił uśmiech.

- Aha… i nie wyzywaj mnie od szlam, ty chodząca niewinności - powiedział patrząc jej w oczy swoimi stalowymi tęczówkami z wyrazem wiecznego głodu krwi, przywodzącymi na myśl oczy węża. Po kilku sekundach pojedynku na spojrzenia zamknął oczy, a jego mimika ustała całkowicie upodabniając go do woskowej figury.

Jego usta zaciskały się coraz mocniej.

Czoło rozorały mu dwie pionowe zmarszczki.

Coraz ciaśniej zaciskały się jego powieki.

Najgorsze, że te oznaki intensywnej pracy umysłu młodego czarodzieja też się jej podobały. Powinna zabić go już wcześniej. Jej oniemieniu nie było granic, gdy spostrzegła, że to co przykuło jej uwagę, to tylko szczegóły. Liny krępujące czarnoksiężnika zaczynały się dymić… podobnie, jak cała jego postać. Chłopak zajął się żywym ogniem, jednak ten nie pożerał jego ciała, bo to ono je uwalniało. Płonące strzępy szaty i sznurów odskakiwały od skóry na trawę i krzewy, również oddając je we władzę czerwonemu kurowi. Wreszcie, gdy z odzienia mężczyzny pozostał tylko kawałek smoczej skóry tworzący przepaskę w strategicznym miejscu, stanął w kręgu ognia - nietknięty i nieskrępowany, za to widocznie uradowany tym, co z ową sytuacją wyprawiała podświadomość dziewczyny. Wyciągnął do niej rękę i powiedział:

- Oddaj mi różdżkę, moja droga…

Z jego twarzy nie znikał uśmiech. Ona zaś zacisnęła mocno dłoń na wspomnianym przedmiocie i zapytała, cała drżąca i pobladła

- Co to, kurwa, było? I co TO jest? – wskazała swoją różdżką na „ubranie” młodzieńca.

- Magia bezróżdżkowa. Dumbledore, ta parodia dyrektora, opanował ją ponoć dopiero po osiemdziesiątce. Czarny pan umiał już jej podstawy, gdy trafił do Hogwartu. A to… zostawiłaś mnie w płonącym domu, pamiętasz? Musiałem transmutować bokserki, na wszelki wypadek. I proszę cię, uważaj gdzie tym kijaszkiem celujesz.

- No proszę… a co powiesz na to: Crucio! – Promień zaklęcia chybił jednak celu. Młodzian skoczył bowiem szczupakiem poniżej linii celu i łapiąc dziewczynę za biodra obalił ją na trawę. Przesunął się po jej gładkiej, koronkowej sukni przypominającej ulubiony strój Bellatrix tak, że leżał na niej przygniatając ją do ziemi swoim ciężarem. Dłońmi przytrzymywał przy gruncie jej ramiona. Podobała mu się aksamitna miękkość jej skóry, a ten słodki zapach… Sam jej dotyk palił go płomieniem stokroć gorętszym niż ten, któremu zawdzięczał wolność. Zniewalała go. Oszałamiała. Miała go w swej mocy, choć wydawałoby się, że to on ją miał na swej łasce w owej chwili.

Szepnął jej do ucha głosem nie skrywającym przyjemności:

- Jeden - jeden, piękna.

Po czym pocałował ją namiętnie w usta przedłużając czynność, póki wystarczyło mu tlenu w płucach. Ona, z początku zdziwiona, zaczęła jednak oddawać pieszczotę i rozkoszując się niewolą. Nawet nie spostrzegła, gdy zakrzywiona różdżka nieznajomego wróciła do prawowitego właściciela, podczas gdy jej oswobodzona dłoń zaczęła zaplątywać się w jego włosach. Pachniał dla niej dymem, wiosennym wiatrem, morzem i świeżo skopaną ziemią…

Przytknął swoją różdżkę do jej lewej piersi, lekko u spodu - tam, gdzie spodziewał się, że będzie bardzo wrażliwa i mruknął jej do ucha:

- Crucio!

Dziewczyna rozwarła usta do krzyku, on jednak nie przestawał jej całować. Jej dłoń zacisnęła się niczym diabelskie sidła na włosach chłopaka. Mimowolnie uniosła biodra i oplotła go nogami.

Kiedy zauważył, że Caliope zaczyna odpływać przerwał klątwę odwracając od niej różdżkę. Mięśnie dziewczęcia rozluźniły się. Leżała płasko na ziemi z zamkniętymi oczami i lekko rozchylonymi ustami. Jej włosy miękko rozsypały się po trawie, a piersi falowały szybkim rytmem, widocznie nadal nie mogła zebrać tchu po niespodziewanym doświadczeniu.

Szepnęła, lekko otwierając oczy:

- Nadal się nie przedstawiłeś…

- Dołohow. Paul Dołohow. – odpowiedział z dziwnym uśmiechem, który tym razem dla odmiany sięgnął oczu.

- Jedyny prefekt naczelny w historii, którego wydalono ze szkoły?

- Do usług, moja droga. Widzę, że moja sława pozostała żywą dłużej, niż dyrektor McGonagall, ta szlama i amatorka kociej karmy, chciałaby choćby słyszeć.

- Podoba mi się, jak o niej mówisz. - stwierdziła patrząc mu w oczy. Teraz i on dostrzegł w nich odrobinę czegoś, czego w życiu nie widział u żadnej kobiety. Szacunek mieszał się w nich ze strachem i pożądaniem.

Magiczne chwile dwojga młodych zrujnował odgłos otwieranych wrót i kroków tłumionych przez trawę.

- Caliope! Wracaj do domu, natychmiast! – Rozległ się głos Lucjusza.

---

[Elder]

+ Mam nadzieję, że wyrobię się na czas z czwartym rozdziałem. Ostatnio sporo się u mnie działo i mam małe opóźnienie twórcze. :( - Kaleid