Rozdział 6

Smacznego! 

***

- To mi wygląda na robotę Weasleyów. Goyle, idź z tym lepiej do szpitala. – Zaśmiał się Zabini uważnie przyglądając się opakowaniu po lipnej prezerwatywie. Goryl, cały czerwony na twarzy, skinął głową i wyszedł zrobionym wcześniej przez siebie wejściem, by za bramą dworu się deportować. 

- To na czym skończyliśmy? – zastanowił się chwilę ciemnoskóry chłopak i znów zbliżył się do dziewczyny z okrutnym uśmiechem. 

***

Paul przyglądał się temu wszystkiemu nie mogąc nic zrobić. Uwolnienie się spod wpływu zaklęcia zabierało dużo czasu - nawet teraz, kiedy starał się ze wszystkich sił. W miarę jak Zabini wyglądał na coraz bardziej zadowolonego z życia, Caliope gasła. Nie była w stanie już krzyczeć, ani się szarpać – z resztą wszelkie próby i tak skończyłyby się fiaskiem. Na chwilę ich oczy się spotkały. Zobaczył w nich ból, upokorzenie i… zrezygnowanie. To go złamało. Wytężył raz jeszcze wszelkie siły umysłu i poczuł, jak czar powoli przestaje go krępować. Jednak zanim całkowicie oparł się jego działaniu, Blaise złożył ostatni, brutalny pocałunek na ustach swojej przyszłej żony, ubrał się i opuścił pomieszczenie zaszczycając go szyderczym uśmieszkiem – bardzo w jego stylu.

Caliope się nie ruszała. Miała zamknięte oczy, a z miejsc w które wpiła się krępująca ją lina ciekły strumyczki krwi. Na jej białych ramionach i plecach powoli rozkwitały sińce. Paul nareszcie odzyskał władzę nad ciałem. Wstał i szybko podszedł do dziewczyny. Pozbył się więzów i za pomocą czarów otulił ją jakąś tkaniną.

- Czy jest tu jakiś skrzat domowy? – zawołał w przestrzeń. Rozległ się trzask i przed nim zmaterializowała się skrzatka ubrana w zielony ręcznik.

- Truszka była wzywana przez pana? – ukłoniła się nisko i jej wzrok padł na Caliope. Oczy rozszerzyły jej się z przerażenia. – Co zrobiłeś mojej pani?! – zapiszczała, ale widząc spojrzenie Paula zamilkła.

- Nie ja skrzywdziłem twoją panią – powiedział cicho. – Zaprowadź mnie po cichu do jej sypialni i pomóż mi się nią zająć. 

Skrzatka spełniła polecenie. Kiedy część ran została uleczona, a część opatrzona, Paul pozwolił jej wrócić do kuchni. Sam przysunął sobie fotel do łóżka Caliope. Zamierzał czekać, aż odzyska przytomność - nieważne ile czasu przyjdzie mu spędzić w tej pozycji. Poszperał trochę w książkach. Większość z nich traktowała o nekromancji, kilka o magii pradawnej… Natknął się też na parę czarnomagicznych podręczników. Wybrał jeden z nich i zaczął czytać. Rozbawiły go komentarze dopisane kobiecą ręką na marginesach: „Zaklęcie to wspomaga również działanie większości trucizn...” ~ Taa, bo nie zdychasz od razu, tylko wypluwasz swoje flaki, by móc je dokładnie obejrzeć. ~

            Co jakiś czas podnosił wzrok znad książki, ale Caliope nie dawała żadnych znaków życia, nie licząc nieznacznego ruchu w okolicach jej klatki piersiowej. Po dłuższym czasie, kiedy noc zaczęła już na dobre swoje rządy, oczy dziewczyny drgnęły. Z trudem podniosła powieki i przez chwilę usiłowała mruganiem rozrzedzić mgłę, która przysłaniała jej całe pole widzenia. Czuła rwący ból w kręgosłupie - szczególnie w odcinku szyjnym, a kończynami nie była w stanie jeszcze poruszyć. Ze świstem wypuściła powietrze z płuc i gdy odzyskała ostrość wzroku, jej spojrzenie spoczęło na Paulu. Obrazy zdarzeń sprzed kilku godzin zaczęły napływać do jej głowy, zanim jeszcze w pełni odzyskała świadomość. Poczuła jak wypełnia ją poczucie upokorzenia i wstydu. Odwróciła głowę, by nie patrzeć w oczy młodzieńca.

- Co tu robisz? – zapytała cicho, uparcie wpatrując się w okno.

- Czekałem, aż się obudzisz, żeby móc ci obiecać, że ten asfaltowy skurwiel więcej cię nie dotknie – odparł chłopak.

- Więc uznajmy, że obiecałeś. Teraz już pójdziesz?

- Nie, zostanę.

- Zwariowałeś - spojrzała na niego w końcu. - Jak cię tu znajdą, a znajdą na pewno…

- Nie znajdą. Zaufaj mi – przerwał jej Paul. – Poza tym nie mów, że cię to obchodzi.

Caliope prychnęła i odwróciła się znów w stronę okna. Po chwili jednak spojrzała na chłopaka.

- Jak to się stało, że ten przygłup cię złapał? – zapytała.

- Nie mam doświadczenia w akcjach ratunkowych – uśmiechnął się chłodno. – Ułamek sekundy za długo myślałem jak mam się do ciebie dostać. Zaskoczył mnie.

- Powiadasz, że nie usłyszałeś słonia w składzie porcelany… - podsumowała Caliope, a kąciki jej warg uniosły się nieznacznie.

- Nawet najlepszym się zdarza – odparł. – Co się stało? – dodał niespodziewanie.

- Słucham? – dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Co się stało, zanim…

- Nic, czego bym nie przewidziała. – Odpowiedziała Caliope nie patrząc mu w oczy.

- Jak to?

- Kiedy po raz pierwszy… No, w każdym razie od dłuższego czasu ćwiczyłam magię bezróżdżkową i opanowałam ją dość dobrze. Z tym, że w takiej sytuacji… - zawiesiła na chwilę głos nie wiedząc w jakie słowa ubrać to, co chciała mu powiedzieć. – Na początku blokują mnie wspomnienia i strach, a kiedy się zaczyna nie jestem już w stanie się obronić. Blaise miał czyste pole, mógł zrobić co chciał i doskonale o tym wiedział. – Ostatnie zdanie wyrzuciła z siebie na jednym wydechu.

- Czekaj, czy mi się zdaje, czy ty właśnie powiedziałaś, że to nie zdarzyło się ten jeden raz? – Paul poczuł jak krew powoli zaczyna wrzeć w jego żyłach.

- Mój brat za niewielką odpłatą pozwalał swoim kumplom się do mnie dobrać. – Powiedziała bez emocji w głosie. – Zaczął jak byłam na czwartym roku w Hogwarcie. Uważał to za całkiem niezłą naukę przedsiębiorczości i przygotowanie do prowadzenia rodzinnego biznesu i operacji finansowych. Zabini był najczęstszym… klientem. Wtedy jeszcze nie potrafiłam się oprzeć działaniu Imperiusa… a dziś okazało się, że w takich chwilach nadal nie potrafię.

- A ja myślałem, że to szlamy są najgorszym rodzajem pomyj w hogwarckich murach. Ten skurwysyn mi za to zapłaci. Słono zapłaci.

- Niby z jakiej racji? – zapytała. – Ta sprawa nie ma z tobą nic wspólnego… i tak nic nie możesz zrobić. Dzięki mojej macosze czeka mnie szczęśliwe pożycie małżeńskie, nie ma co.

- A gdyby tak pokrzyżować jej plany matrymonialne względem ciebie? – zapytał Paul z błyskiem w oku.

- Niby w jaki sposób? Co, mam przyjść do niej z tobą za rączkę, powiedzieć, że jesteś moim narzeczonym i czekać na błogosławieństwo?

- Chociażby.

- Zwariowałeś do reszty – stwierdziła Caliope i spojrzała w stronę drzwi zza których dobiegły ją zbliżające się odgłosy kroków. – Szybko, zamknij się w mojej łazience, ktoś idzie.

Chłopak odstawił fotel i spojrzał na nią z podejrzanym uśmiechem. Po chwili w miejscu, w którym stał mężczyzna wiła się piękna kobra królewska.

- Ty chyba nie potrafisz się czymś nie pochwalić, jak tylko masz ku temu okazję – zasyczała Caliope ciekawa, czy w tej postaci chłopak zrozumie wężomowę. - Właź pod moje łóżko zanim ktoś cię tu zobaczy.

---

[Kaleid]

+ Rozdział dedykuję Lilli Wenedzie - z nadzieją na jej kolejny epicki komentarz. :)